Samenvatting
De inzet van GPS- en Internet-of-Things (IoT) voertuigtrackingsystemen wordt wereldwijd gepromoot als een krachtig instrument voor het voorkomen en terugvinden van gestolen voertuigen. De effectiviteit in de praktijk hangt echter af van een complex samenspel van apparaatkwaliteit, signaalweerstand, institutionele samenwerking, politietactieken, tegenmaatregelen van criminelen en het bredere ecosysteem van voertuigcriminaliteit.
Dit artikel synthetiseert casusgegevens uit politieonderzoeken en particuliere herstelbedrijven, vergelijkt herstelpercentages en hersteltijden, en evalueert de bewijskracht van trackinggegevens in strafprocedures. Gebaseerd op gedocumenteerde door de politie geleide terugvindingsacties, industriële casestudy’s en regionale analyses, toont het artikel aan dat getrackte voertuigen—wanneer de apparaten betrouwbaar zijn en politie- en trackerteams snel handelen—veel vaker en sneller worden teruggevonden dan niet-getrackte voertuigen.
De prestaties bij terugvinding variëren echter sterk per jurisdictie en operationele factor: gepubliceerde herstelpercentages lopen uiteen van lage cijfers gemeld in publieke commentaren voor sommige markten tot bijna perfecte percentages opgegeven door particuliere trackingbedrijven; ook de hersteltijden zijn heterogeen, van enkele uren tot weken, afhankelijk van routeplanning, sabotage en grensoverschrijdende handel.
Het artikel sluit af met praktische aanbevelingen voor het beleid van de politie, inkoopstandaarden en forensische verwerking van trackinggegevens om zowel het herstel van voertuigen als de juridische waarde van bewijsmateriaal te maximaliseren.